Robby Griekspoor over bekend worden als Beton Jones - en dan jezelf blijven
Begin 2025 won tributeband Mr. Jones & Just in Case de harten van menig muziekliefhebber bij hun fenomenale deelname aan SBS6-programma The Tribute: Battle of the Bands. Tegen hun eigen verwachtingen in schopten ze het helemaal tot de finale met een zinderende Ziggo Dome show als beloning. Zanger Robby Griekspoor kan sindsdien niet meer ongezien over straat. Hoe is het om ineens beroemd te zijn, je baan in de bouw te moeten opgeven en op je 59e je droom na te jagen? Wij spraken hem voorafgaand aan zijn show in het prachtige Beatrix Theater om hem te vragen naar de afgelopen maanden.
Dit interview liever kijken of luisteren? Klik dan op de podcast onder aan deze pagina!
Waar komt je liefde voor Tom Jones vandaan?
Robby: “Eigenlijk vanuit huis. Thuis was alles muziek. Dat was niet alleen Tom Jones, maar ook Rob de Nijs, daar ben ik altijd enorm fan van geweest. Maar Tom Jones werd door mijn moeder wel het meest gedraaid in huis. De liefde voor muziek uit de sixties en seventies is er wel een beetje ingeslopen. Ook voor Matt Monro, Tony Christie en Tony Bennett bijvoorbeeld, dus heel breed. Maar Tom Jones was wel de man voor mij. Ik had hem nog nooit gezien, dat vertel ik ook in de show, ik had gewoon een singletje en hoorde zijn stem. En die was zo ongelooflijk doordringend. Er is dus al mijn leven lang liefde voor Jones’ muziek, performance en stem.”
Je wist al vanaf je achttiende dat je iets met muziek wilde doen. Had je ooit durven dromen dat het werkelijkheid zou worden?
“Nee. Ik heb het wel een aantal keren geprobeerd, maar het is moeilijk tussenkomen als je geen eigen muziek hebt. Je blijft een tribute-zanger. Vanaf mijn achttiende kreeg ik een betaald optreden en toen dacht ik: dit is het, dit wil ik verder gaan doen. Maar ja, dan moet er een keer een kans komen en dat is The Tribute geweest. Talpa heeft me enorm geholpen met alles, omdat je als amateur in één keer in een professioneel wereldje terecht komt. Wij dachten zelf dat we drie of vier afleveringen zouden doen, maar we gingen ineens door naar de finale en de Ziggo Dome, geweldig! Dit had ik nooit kunnen bedenken, absoluut niet.”
Is het artiestenleven anders dan dat je had gedacht?
“Ja, dat is wel heel erg wennen. Ik was normaal om zes uur ’s morgens mijn bed uit, maar nu begint mijn werk pas om zes uur ’s avonds. Nu is het extra lang wakker worden en proberen zoveel mogelijk rust te pakken, want slapen is heel belangrijk voor je stem.”
"Na de eerste aflevering,
ontplofte mijn WhatsApp”
Hoe heb je het voor elkaar gekregen om op zo’n korte termijn zo’n fantastische band bij elkaar te sprokkelen?
“Puur mazzel. Ik moest bijna afzeggen bij Talpa omdat ik geen band had toen ik me inschreef. Ik kreeg wel heel snel een uitnodiging voor de auditie en op het laatste moment kwam ik in contact met Fred Colijn, de bassist, en die zei: ‘Tom Jones is wel heftig, kan je dat wel?’ Ik heb hem een filmpje gestuurd en hij belde de volgende dag terug: ‘We gaan het doen!’ Ik wist nog helemaal niet wie ‘we’ waren. We hadden ineens al een blazers- en ritmesectie. Het is fantastisch hoe dat nu gegroeid is.
Toen we auditie hadden gedaan, voelde ik al dat we door waren. Maar dan kan je het nog niet van de daken schreeuwen, dat hoorden we pas in april. Toen vormde het verder. De band zat al vol met professionele muzikanten die al in verschillende bandjes zaten, voordat we ineens een andere drummer en een hele goede gitarist erbij kregen, dat was wel even euforie.”
Wanneer merkte je dat het tv-programma het omslagpunt in je carrière was?
“Eigenlijk vanaf de eerste aflevering, toen ontplofte mijn WhatsApp, Messenger en Facebook, dat was niet normaal. Ik ben die zondag drie of vier uur bezig geweest om iedereen te beantwoorden. Vanaf de tweede begon ik me te beseffen dat dit meer deed dan dat ik had verwacht. Er kwamen boekingen binnen en vragen van mensen. Ik dacht bij mezelf dat het nu wel even wat anders was. Stel je voor dat we het hele programma erin zouden zitten, wat ging er dan gebeuren? Nou ja, dit is het resultaat.”
Je stond tijdens het programma gekscherend bekend als Beton Jones. Hoe voelde het toen je je baan in de bouw kon opzeggen voor de muziek?
“Ik vond het wel jammer, omdat je met een vaste ploeg van negentig mannen werkt die jij weg zet in de bouw in heel Nederland. Daar moet je dan afscheid van nemen. Dat was wel een dingetje omdat dat al bijna veertig jaar je leven is. Maar ik deed het graag omdat ik wist dat ik die stap moest nemen. Het kon niet anders. Je kan niet om half zes je bed uit ’s morgens, werken en ’s avonds even een showtje geven. Als ik nou 23 was, dan was het een ander verhaal.”
"Er staat gewoon een vent van twee meter
in een strakke, zwarte broek
de heupbewegingen van Tom Jones
na te doen op zijn 59e”
Wat is volgens jou het belang van tributemuziek?
“Mensen van tussen de 40 en 80 verlangen weer heel erg naar de muziek van vroeger en de artiesten doen het niet meer of leven niet meer. Ze willen de beleving en de herinnering aan die tijd ophalen, van toen geluk heel gewoon was. Dat merk je wel. Ik zie vrouwen van 50 of 60, die plots weer zeventien jaar worden. Het is zo fijn dat je dat over kan brengen met een show. Ten slotte staat er gewoon een vent van twee meter in een strakke, zwarte broek een beetje de heupbewegingen van Tom Jones na te doen op zijn 59e. Maar het doet wat voor de mensen. Dus ik vind tributes heel belangrijk.”
Tom Jones heeft ook een album gemaakt vol duetten met andere artiesten. Met welke artiesten zou jij graag een duet willen doen?
“Helene Fischer vind ik heel goed, Berget Lewis heeft een fantastische stem, Edsilia Rombley ook, Trijntje Oosterhuis, allemaal echt soulzangeressen waarbij ik hen met mijn volume en mijn kracht niet ondersneeuw en zij mij ook niet, maar waarbij je elkaar verstevigd. Ilse DeLange zou ik ook wel leuk vinden. Countrymuziek is namelijk ook een grote liefde van me.”
Even geleden mocht je optreden in het Oude Luxor, een optreden waar je heel erg naar uitkeek. Hoe was dat?
“Ik vind het sowieso altijd bijzonder, maar dit… als Rotterdammer… Ik stond als jongetje van twaalf daar in de gang te wachten op de handtekening van André van Duin. Ik heb heel veel voorstellingen daar gezien omdat het mijn stad is. Ze hebben het ook gelaten zoals het was, met die iconische verlichting, dat vond ik wel heel bijzonder. Ook omdat er heel veel bekenden zaten, echt Rotterdammers, wat het een beetje beladen maakte en dat voel je gewoon. Ik heb heel erg genoten.”
Wat vind jij de waarde van het toneel?
“In het theater heb je luisterpubliek, in tegenstelling tot op een feest. De waarde vind ik dat je nu met een liveband een fantastische show kan geven, dat het binnenkomt bij de mensen en dat ze ook echt luisteren naar me. Je kan een speld horen vallen als ik Let It Be Me of A Boy From Nowhere zing. Mensen geven je zoveel aandacht en dat vind ik erg prettig. Ze luisteren naar je muziek in plaats van dat je ergens als opvulling staat. Nu heb je gewoon mensen die komen voor jou, fantastisch.”
"Als je zoveel onderweg bent,
is je huis wel je rustpuntje.”
Wat is het gekste wat je hebt meegemaakt sinds je bekend bent geworden?
“Dat is een goede vraag. Dat je in de supermarkt, waar je normaal tien minuten over je boodschappen doet, nu een uur bezig bent. Dat mensen ook echt langslopen en drie keer omdraaien. Dat mijn vrouw op een gegeven moment vroeg waar ik toch bleef. Ja, mensen willen met me op de foto in mijn eigen buurtsuper. Dat was wel heel vreemd. Wel leuk hoor en ik wil voor iedereen tijd maken, maar op een gegeven moment denk je: ik heb een beker ijs gekocht, ik moet nu toch echt wel naar huis.”
Als je op vrijdag niet zelf optreedt, wat is dan je ideale avond?
“De ideale avond is voor mij thuis zijn, eten maken – ik ben gek op koken of samen koken – en dan leuk een film, serie of programma kijken op de bank met een kopje koffie en wat lekkers erbij. Als je zoveel onderweg bent, is je huis wel je rustpuntje. Lekker een joggingbroeken-party, zeg ik altijd. Gewoon even klaar.”
Wat weten mensen niet van je wat ze eigenlijk wel zouden moeten weten?
“Dat ik 1,99 meter ben, dat is mijn meest gegoogelde vraag, geloof ik. Ik heb eigenlijk heel weinig geheimen. Mijn guilty pleasure? Een Cubaanse sigaar, heerlijk met Amaretto erbij. Ik drink nu helemaal niet meer, wel een sigaartje af en toe. Wat ze nog meer moeten weten, is dat ik een enorme grillmeister ben. Ik ben van de BBQ en vlees is mijn specialiteit.”
Wat zou je achttienjarige zelf zeggen als hij je nu op het podium zou zien staan?
“‘Ongelooflijk, ik heb het altijd geweten.’”
Wat zou je terugzeggen?
“Je moet minder koppig zijn, beetje meer vertrouwen in mensen hebben en niet zo eigenwijs zijn, want je weet het niet allemaal.”
"Als Tom Jones het kan tot zijn 85e,
waarom ik niet?”
Hoe zie je jezelf en je carrière over tien jaar?
“Ik hoop dat dit nog lang duurt. Zolang het kan, doe ik het ook heel graag. Ik ben heel fit en ik heb een goede conditie dus ik kan het ook makkelijk volhouden. Misschien met wat mooie muzikale uitbreidingen erbij, af en toe wat andere nummers, maar wel altijd Tom Jones gerelateerd. Daar zou ik wel het gelukkigst van worden. Als Tom Jones het kan tot zijn 85e, waarom ik niet? Ik ben pas 59, dus ik heb nog wel een paar goede jaren. Ik ben de nieuwe veertiger.”
Welk nummer is echt jouw favoriete nummer om te spelen?
“Dat is I’ll Never Fall in Love Again. Het is vaak door de inhoud dat je iets zingt, maar het is ook de melodie. Ik zeg het ook elke avond op het podium: dit is écht mijn favoriete nummer. Ik heb natuurlijk heel veel favorieten want Tom Jones had 36 Top 40 hits, maar hij heeft ook heel veel onbekende nummers. Zoals Ebb Tide, die zing ik graag, maar dat doe ik dan in mijn garage omdat mensen die niet kennen. Daarom is I’ll Never Fall in Love Again absoluut nummer 1.”
Heb je tot slot nog een boodschap voor de lezer?
“Wees lief voor elkaar, wees een beetje geduldig en gun elkaar een keer wat.”
