En toen? - column van theaterdirecteur Patrick Marcus

Vrijdag 8 juni was het zover. MOMO Theaterwerkplaats en Stef Bos speelden in Theater De Lampegiet voor een uitverkochte zaal de voorstelling “En Toen…”. Een voorstelling met prachtige persoonlijke verhalen recht uit het hart van de spelers van MOMO Theaterwerkplaats waarop Stef Bos met zijn eigen persoonlijke levensverhaal op reageerde “En toen: Die twee woorden verbinden grote momenten in ons leven aan elkaar: geboorte, verliefdheid, liefde, afscheid, dood”

De voorstelling werd bekroond met een bijna oorverdovende staande ovatie van het publiek. Het was een erg bijzondere hartverwarmende avond. Warm was het zeker op deze zomerse juni avond en dan merk je dat Theater De Lampegiet alweer 30 jaar oud is en geen airconditioning heeft. Tijdens de pauze en na afloop van de voorstelling hebben we alle deuren open gezet om door te luchten en verse zuurstof aan te voeren.

Om alle bezoekers wat verkoeling te bieden wilden we bijna de waterkraan opendraaien van waterobject van Hedda Willem Buijs dat tussen Theater De Lampegiet en de Frisia-villa staat. Maar door de “de hartverscheurende toestand van dit kunstwerk” met een kapotte pomp en losse gebroken tegels lieten we deze gedachte snel weer varen. Een vergelijking met de Trevifontijn in Rome die in veel films een hoofdrol speelde gaat dan ook direct mank.

“Oud ontmoet nieuw” is de titel van het kunstwerk van Buijs dat in 1988 met de opening van Theater De Lampegiet als een sieraad voor Veenendaal in gebruik werd genomen, is door de jaren heen het toonbeeld geworden van de vergankelijkheid.

Afgelopen vrijdag liet cultuur het stadshart van Veenendaal hartstochtelijk kloppen. Op de Grote Markt klonk prachtige muziek van “Klassiek aan de Grift”, in Theater De Lampegiet speelde de spelers van Momo en Stef Bos hartstochtelijk “En Toen…”

En later… werd de avond muzikaal afgesloten met een Jam sessie op de markt met drie Veense muzikale vrienden, André Heuvelman, Stef Bos en Ralph van Manen. Stef beschreef deze jamsessie prachtig: “Middernachtelijke versies van … Papa en laat me… piano en trompet… voelde als een Italiaanse film in mijn geboortedorp…” En dan zijn we weer terug bij die Trevifontijn!

Cultuur laat het hart van de stad kloppen en een stad zonder hart is zielloos. Zorg daarom goed voor dit hart zodat er geen gat ontstaat, want dat is niet zoals in “En Toen…” zomaar met twee grote pleisters te plakken.